با ثبت جهانی غارهای پارینهسنگی خرمآباد در تیرماه ۱۴۰۴،لرستان در مرکز توجه جهانی قرار گرفت.
در روزهای آرام پساجنگ، هنگامی که صدای گلولهها خاموش شده اما شعلههای فتنه همچنان زیر خاکسترها زبانه میکشد.
مناسبتهای مذهبی و حتی ملی،علاوه بر لایههای ظاهری که در ادبیات دینی از آنها به «شعائر» یاد میشود.
برای نخستینبار در دهههای اخیر،جامعه ایرانی از جایگاه صرفاً ثبتکننده رخدادها فراتر رفته و به کنشگری اندیشهورز و تحلیلگر بدل شده است. حافظهای که پیشتر واکنشی و مقطعنگر بود،اکنون جای خود را به نگاهی عقلانی،نقادانه و تحلیلی داده است.
«پارههای تنِ وطن» این زیباترین عنوانی است که در روزهای اخیر به ذهنم متبادر شده است؛از وقتی تصویر انفجار خونین تجریش منتشر شد.
امسال روز قلم با یکی از حوادث بزرگ و ماندگار تاریخ که همانا عاشوراست و همچنین تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک ایران عزیز بعنوان یکی از وقایع تلخ چند دهه اخیر تقارن پیدا کرد.
تاسوعا،روز عباس است؛روزی که مشکِ آب،نه تشنگی را روایت میکند،بلکه درس ایثار و وفاداری را در بلند ترین قامت ممکن به نمایش میگذارد.
در هزارتوی تاریخ ،حسین (ع) هنوز هم زنده است و مهاجم!وپس از گذشت ۱۴۰۰ سال، زنده تر از گذشته و مهاجم تر از همیشه!