آیت الله «ابوالقاسم میرزای قمی»

یادداشت-نام پدر بزرگوارش میرزا آخوند ملامحمدحسن از اهالی شفت گیلان بود و مادر وی دختر هدایت‌الله از بانوان بزرگوار و پرهیزگار بوده است.

وی مقدمات تحصیل را نزد پدر آموخت و برای ادامه تحصیل به خوانسار مسافرت کرد و نزد آیت‌الله سیدحسین خوانساری که از محققان علم رجال و فقه و اصول بود، تلمذ ورزید و او در همان شهر با خواهر استادش ازدواج کرد که ثمره آن هشت دختر و یک پسر بود.

این روحانی بزرگوار برای تکمیل تحصیلات به کربلا رفت و از محضر آیت‌الله وحید بهبهانی بهره برد و از ایشان اجازه اجتهاد و نقل روایت را کسب کرد و بعد از اقامت طولانی در کربلا به زادگاه پدر برگشت و در روستای دره باغ به تبلیغ و تدریس مشغول شد و سپس به قم مراجعت کرده و مرجعیت شیعه را به عهده گرفت.

مسجد جامع را برای اقامه نماز جمعه و جماعت برگزید و حوزه علمیه را تقویت کرد، آوازه وی به حدی رسید که فتحعلی شاه قاجار به دیدار ایشان آمده و نماز را به ایشان اقتدا کرد؛ زهد، تقوا، صبر و استقامت، جدیت در تحصیل و تاتش پیگیر از خصوصیات بارز وی بوده است.

از این روحانی جلیل القدر آثاری به یادگار مانده است که از جمله آن‌ها می‌توان به قوانین الاصول، حاشیه بر قوانین علم اصول، حاشیه بر زبده الاصول شیخ بهایی، حاشیه بر تهذیب الاصول علامه حلی، حاشیه بر شرح مختصر ابن حاجب عضدی، جامع الشتایات اجوبهالمسائل، مناهج الاحکام، غنائم الایام فیما یتعلق بالحلال و الحرام، معین الخواص، مرشدالعوام، منظومه‌ای در علم بدیع، فتحیه در علم کلام، دیوان شعر، رساله‌ای در اصول دین به زبان فارسی، رساله‌ای درباره موضوع و حکم غنا، رساله‌ای در عمومیت حرمت ربا در تمام معاوضات، مجموعه‌ای از نصایح، مواعظ و رساله‌ای در رد صوفیه اشاره کرد.

سرانجام وی در سال ۱۲۳۱ هجری قمری در سن ۸۰ سالگی رحلت کرد و پیکر وی در قبرستان شیخان قم به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/