دشمنان خاموش،زبان‌های بلند!
در روزهای آرام پساجنگ، هنگامی که صدای گلوله‌ها خاموش شده اما شعله‌های فتنه همچنان زیر خاکسترها زبانه می‌کشد.
یادداشت-امین پارسا-عده‌ای با ظاهر دلسوز، اما باطنی نفاق‌آلود، دوباره بر بلندای تریبون‌ها ایستاده‌اند؛ بی‌آن‌که دمی در خاکریز بوده باشند، بی‌آن‌که قطره‌ای عرق در راه وطن ریخته باشند. اینان، همان مدعیان بی‌عمل‌اند؛ همان‌ها که نه در دوران جنگ، و نه در دوران سازندگی، هیچ‌گاه نبوده‌اند، اما امروز زبان‌شان از همه درازتر است!
چگونه می‌توان باور کرد کسانی که سال‌هاست جز طعنه و توهین، ارمغانی برای این مردم نداشته‌اند، دم از اصلاح و دلسوزی می‌زنند؟! آنان که در روزگار آتش، یا ساکت بودند یا مشغول ترساندن ملت، امروز مدعی‌اند و از ارزش‌ها و شهدا حرف می‌زنند! کدام وجدان بیدار، این وارونگی را باور می‌کند؟
اینان همان جماعتی‌اند که دفاع از ایران در سوریه را، “دفاع از اسد” می‌نامیدند! دفاع از مردم ایران در لبنان را، “دفاع از حزب‌الله” قلمداد می‌کردند! شعار «نه غزه، نه لبنان» سر دادند تا بالاخره موفق شوند جنگ را وارد کشور کنند تا شاید به خیال خامشان غنیمتی بدست آورند!
اما مردم ایران دیگر فریب نمی‌خورند. ملت ما در بزنگاه‌های تاریخی خوب فهمیده‌اند چه کسانی “پشت خاکریز” بودند و چه کسانی “پشت پرده”! بررسی پرونده‌ی شهدای جنگ ۱۲روزه اخیر خود سندی روشن است که باز هم، بچه‌های انقلاب بودند که جان‌شان را کف دست گرفتند و در خط مقدم ایستادند؛ نه اصلاح‌طلبان، نه سلبریتی‌ها، نه غرب‌گرایان، و نه مدعیان روشنفکریِ همیشه‌فراری!
حال اگر امروز عده‌ای گستاخ، بی‌شرمانه به ارزش‌ها، انقلاب و ولایت می‌تازند، به‌خاطر آن است که هنوز صبر انقلابیون را با سکوت اشتباه گرفته‌اند! ولی اگر گستاخی از حد بگذرد، فرمان آتش به اختیار همچنان پابرجاست. هر جا که لازم باشد، همان‌طور که در میدان جنگ سینه سپر کردیم، در میدان جنگ رسانه‌ای هم پاسخ خواهیم داد و بی‌ادبان را سر جای‌شان خواهیم نشاند!
این انقلاب صاحب دارد؛ این مردم بیدارند؛ و فرزندان انقلاب گوش به فرمان ولی امرند. پس یا در این صف عظیم ملت قرار بگیرید، یا لااقل در پشت دشمنان خارجی ایستادن را با توهین به وفاداران داخلی توجیه نکنید.
بهتر است زبان نفاق خاموش باشد… تا شعله خشم ملت شعله‌ور نشود!
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰