از خاک عزا تا رگ‌های حیات؛

روضه مجسم ایثار در لرستان| وقتی گِل ماتم به خونِ زندگی بدل می‌شود

همزمان با عاشورای حسینی عزاداران لرستانی در اقدامی سرشار از ایثار پس از اجرای آیین کهن “گِل‌مالی” با همان تن‌پوش‌های آغشته به گِل به صف‌های اهدای خون پیوستند تا در قالب پویش “مهر حسینی برای ایران” نشان دهند که مکتب حسین (ع) مکتب تبدیل عمیق‌ترین اندوه به بزرگترین بخشش یعنی اهدای زندگی است.

به گزارش همای سعادت،سحرگاه عاشورا در لرستان با دیگر نقاط جهان فرق دارد مردان و زنانی را می‌بینی که پیش از طلوع آفتاب سر و صورت و لباس‌های سیاهشان را به گِل آغشته‌اند چهره‌ها در پس نقابی از خاک پنهان شده، اما چشم‌ها… چشم‌ها دو چشمه‌ی جوشان‌اند که مصیبت هزار و چهارصد ساله را فریاد می‌زنند این گِل نماد خاکساری مطلق است، بازگشت به اصل خویش در برابر عظمت مصیبت حسین (ع) تجسم این کلام است که «ای اهل حرم، میر و علمدار نیامد…» و در نبود علمدار جز به خاک نشستن چه می‌توان کرد؟اما عاشورای امسال لرستان روایتی دیگر داشت فصل جدیدی به این کتاب قطورِ عاشقی اضافه شد.

سوگواری به اوج خود رسید سینه‌ها در میان دود و اسپند و نوای حزین «چمرانه» به تپش افتاد، اما این پایان ماجرا نبود این بار سیل جمعیتِ گِل‌اندود مسیر خود را به سمت سرچشمه‌ای دیگر کج کرد سرچشمه‌ی حیات، پایگاه‌های اهدای خون لرستان میزبان عزادارانی شدند که ظاهرشان غرق در ماتم بود و باطنشان، لبریز از زندگی.

تصور کنید آن صحنه را، مردی با شانه‌هایی فروافتاده از غم با پیراهنی که از سنگینی گِل سخت و سرد شده وارد پایگاه اهدای خون می‌شود، آستینِ گِل‌گرفته را که بالا می‌زند پوستی سپید و رگی تپنده نمایان می‌شود پنبه‌ی الکل ذره‌ای از خاک عزا را پاک می‌کند تا راهی برای جاری شدن زندگی باز کند.

این مردان و زنان درس عاشورا را نه فقط در گریه که در عمل تفسیر کردند، آنها فهمیده بودند حسین (ع) خون داد تا انسانیت زنده بماند و امروز آنها از همان خونِ جاری در رگ‌هایشان که به عشق حسین (ع) می‌تپد می‌بخشند تا انسانی دیگر حیاتی دوباره یابد. پویش «مهر حسینی برای ایران»، در رگ‌های این دیار معنایی واقعی پیدا کرد.

هر قطره خونی که در کیسه ریخته می‌شد ترجمان همان «هیهات منا الذله» بود، ترجمان این پیام که مکتب ما مکتب انفعال و زانوی غم بغل گرفتن نیست مکتب ما تبدیل بزرگترین اندوه عالم به بزرگترین منبع ایثار و زندگی است.آنها با همان لباس‌های گِلی که نماد اوج سوگواری بود به صف شدند تا بگویند عشق به حسین (ع) از خاک عزا آغاز می‌شود و به رگ‌های حیات در کالبد یک هم‌وطن ختم می‌گردد.

این زیباترین روضه‌ی مجسم بود روضه‌ای که در آن اشک و خون و گِل در هم آمیختند تا قصه‌ی عاشقیِ مردم لرستان را بر جریده‌ی عالم ثبت کنند.

گزارش: پگاه دالوند

انتهای پیام/