میرزای جاپلقی مشهور به میرزای قمی

یادداشت- وی در ۱۱۶۵ ه.ق در جاپلق از توابع شهرستان ازنا به دنیا آمد وی در نزد پدرش در ازنا ادبیات عرب را آموخت و سپس فقه و اصول را از آقا حسین خوانساری در خوانسار فرا گرفت و در هجده سالگی برای ادامه تحصیلات به جاپلق ازنا مراجعت کرده و در روستای دره باغ سکونت گزید.

اندکی بعد به ده قلعه بابو از دهات منطقه جاپلق نقل مکان نمود و در آن جا به تدریس پرداخت، اما در آن روستا جز یکی دونفر طلبه، کس دیگری نبود که از او کسب علم نماید، لذا به اصفهان رفت و مدتی در مدرسه ی کاسه گران سکونت کرد و سپس به شیراز رفت و از آنجا به قم مهاجرت نمود و درقم به تدریس، تألیف و تصنیف پرداخت و در شمار بزرگترین علما و فقهای زمان قرار گرفت.

در سال ۱۲۲۸ فتحعلی شاه قاجار با ولیعهد خود عباس میرزا، برای ختم پیروز مندانه ی جنگ ده ساله با روس ها، از علما شیعه عراق و ایران تقاضا کرد، تا فتوای جهاد علیه روس ها را صادر کنند بدین منظور دو تن از علما به نام های ملا محمد باقر سلماسی و صدر الدین محمد تبریزی را نزد سه تن از برجسته ترین مراجع، یعنی میرزای قمی در قم، شیخ جعفر نجفی کاشف الغطء و آقا سید علی طباطبایی صاحب ریاض به عتبات فرستاد اندکی بعد میرزای قمی در رساله ای که به نام تحفه عباسیه نوشت و آن را به عباس میرزا پیشکش کرد، بر وجوب جهاد با کافران روس، بدون آن که نیازی به اجازه معصوم یا نایب خاص و یا عام باشد تأکید کرد. وی ثواب مجاهدان در این جنگ را برتر از ثواب اصحاب مجاهد امیر المومنین (ع)دانست.

این عالم بزرگوار در سال ۱۲۳۱ در ۷۲ سالگی درگذشت و در مقبره شیخان، روبروی صحن مطهر حضرت معصومه (س) دفن شد.

انتهای پیام/