افزایش سرانه نگهداری زندانیان؛ خوب یا بد؟!

همای سعادت -یادداشت ،در ابتدا پرسشی که به اذهان متبادر می شود این است که آیا براستی توسعه فضای فیزیکی زندان ها ضرورت دارد یا خیر ؟ و اصولا چرا باید این اقدام صورت پذیرد ؟نظام زندانبانی جمهوری اسلامی ایران از ابتدای پیروزی انقلاب تا کنون از سوی معاندین و برخی ناآگاهان داخلی همیشه مورد تهمت و افتراء و بی مهری قرار گرفته تا آنجا که حتی به بهانه های واهی همچون عدم رعایت حقوق زندانیان و حقوق بشر تحریم هایی را نیز شاهد بوده است بنابراین این اعتقاد وجود دارد که بدخواهان این کشور و ملت تحت هر شرایطی به دنبال غبارآلود کردن فضای کشور هستند.

اما واقعیت ماجرا چیست ؟آنچه مسلم است افزایش آمار جرائم هم به لحاظ کمی و هم تنوع در جرم و عمل مجرمانه با افزایش جمعیت کشور رابطه مستقیمی داشته که لزوم اجرای قاطع قوانین بازدارنده را بیش از پیش عیان می کند و این طبیعی است که مجازات حبس را بعنوان یکی از مهمترین اقدامات تنبیهی در نظر داشته باشد.از سویی هر چند سیاست کاهش جمعیت کیفری از مهمترین برنامه های دستگاه قضاست و مسئولین قضایی و سازمان زندان ها نیز بارها بر اجرای این اولویت تأکید داشته اند اما اعمال مجازات حبس برای حفظ تعادل و نظم جامعه امری غیر قابل اجتناب بنظر می رسد و از سوی دیگر اصالت زندانبانی اسلامی می گوید که همه زندانیان از حقوق انسانی برخوردار بوده و ابتدایی ترین حق آنان این است که در بهترین شرایط تحت مراقبت قرار گیرند.

در همین رابطه آنچه آئین نامه سازمان مقرر کرده اجرای دقیق طبقه بندی زندانیان با توجه به ظرفیت های موجود است و اتفاقا این اصل یکی از مصادیق بارز احترام به حقوق زندانیان بشمار آمده و این در حالیست که توسعه سرانه نگهداری زندانی نیز بعنوان شاخصی مهم در نظامات قضایی مورد توجه سازمانهای حقوق بشری قرار دارد لذا انتقاد از بهبود فضای فیزیکی زندان ها؛ بنوعی عیان کننده نیت واقعی منتقدان تفسیر می شود.طبیعتا افزایش آمار زندانیان که البته خود معلول علل مختلفی است این ضرورت را ایجاب می کند که شرایط نگهداری و مراقبت از زندانی نیز بهبود یافته تا از یکسو رسالت سازمان زندان ها که اصلاح و تربیت مددجویان است به منصه ظهور رسیده و از طرف دیگر فلسفه تبدیل شدن ندامتگاهها به آموزشگاه نیکی‌ها را شاهد باشیم.

با این توضیح نه تنها توسعه فضای نگهداری زندانیان بالذاته عملی مردود محسوب نمی شود بلکه خود گویای تلاش مطلوب این سازمان در عین همه مشکلات و کاستی ها برای اجرای دقیق رسالت خود است و اتفاقا شایسته تقدیر نیز می باشد.بنظر می رسد فعالان و کنشگران اجتماعی و مدنی که نگران وضعیت اجتماعی کشورند بیش از هر چیز ابتدا باید به ضعف های عملکردی دیگر نهادها ورود کرده و پیش از متهم کردن نظام زندانبانی اسلامی ، واقع بینانه و منصفانه به قضاوت بنشینند.این یک واقعیت غیرقابل انکار است که اقدامات قضایی و حمایتی صورت گرفته در همین سنوات اخیر موجی از رضایتمندی را در میان جامعه مددجو و خانواده آنان ایجاد کرده که به جرأت می توان گفت در هیچ کجا نمی توان نظیری برای آن پیدا کرد.

اما سخن آخر:سازمان زندان ها بر اساس رسالت خود و بدون توجه به هرگونه هیاهو و حاشیه سازی با حفظ همه جوانب دینی ، انسانی و اخلاقی بر اجرای دقیق اولویتهای خود که حاصل آن ، بازگشت شرافتمندانه زندانی به جامعه است از هیچ کوششی دریغ نخواهد کرد.

عبدالمجید کشوری -مدیرکل زندان های لرستان

انتهای پیام/