خشونت کلامی جرم بی‌مجازات

همای سعادت-یادداشت- حتماً شنیده‌اید که «زخم شمشیر خوب می‌شود اما زخم زبان، نه» خشونت کلامی معمولاً استفاده از کلماتی است که احساسات منفی و ناخوشایندی را در فرد مقابل‌مان ایجاد می‌کند و خودانگاره و اعتماد به نفس فرد را هدف قرار می‌دهد. انواع خشونت‌های کلامی ابزاری هستند برای کسانی که قصد دارند دیگران را کنترل کنند یا به هر دلیلی از آنها انتقام بگیرند. گاهی استفاده از این نوع خشونت، آگاهانه است و گاه ناآگاهانه

شکلهای تغییر یافته خشونت کلامی

گاهی افراد از معلولیت به عنوان توهین به یکدیگر استفاده می‌کنند. مثلاً مگه روانی هستی، کوری، فلجی، کری…؟ اگر افراد می‌بینند فردی دارای معلولیت در جمع حضور دارد باید از گفتن این کلمات خودداری کنند. مثلاً اگر راننده تاکسی می‌بیند فرد نابینایی در ماشینش نشسته و اتومبیل دیگری دارد جلویش می‌پیچد، نگوید، مگه کوری؟ چون واقعاً این کلمات آزاردهنده است و احساس ناقص بودن را منتقل می‌کند. حس می‌کنیم عیب و ایرادی هست که بقیه دل‌شان نمی‌خواهد داشته باشند.

شکل شدیدتر خشونت کلامی تهدید و فحاشی است. بسیاری مواقع شوخی‌ها شکل تغییر یافته خشونت‌های کلامی هستند و چون می‌خواهید واکنش طرف مقابل را کنترل کنید می‌گویید شوخی کردم. این نوع را شاید بتوان محافظه کارانه‌ترین نوع خشونت کلامی ارزیابی کرد. آنها که عامدانه از خشونت کلامی استفاده می‌کنند با استفاده از آن قدرت می‌گیرند اما آنها که ناآگاهانه خشونت کلامی می‌ورزند یک رفتار آموخته شده اجتماعی را تکرار می‌کنند، بدون اینکه آگاه باشند که چقدر کلام‌شان آسیب زننده است.

پس وقتی جمله‌ای از دهان‌مان خارج می‌شود، فقط چند لحظه به ساختار و معنی‌اش فکر کنیم و ببینیم چقدر ممکن است کلمات و جملات‌مان به دیگران زخم بزند و یادمان نرود که خشونت همیشه فیزیکی نیست.

سعید طهماسبی کارشناس ارشد روانشناسی

انتهای پیام/