“محمدی‌منش”روشنی‌بخش مناطق صعب‌العبور

یادداشت-سخن از عزیز محمدی‌منش است، معلمی که ۲۵ سال از عمر گران‌بهای خویش را وقف خدمت به دانش‌آموزان مناطق صعب‌العبور و عشایری کرده است.

او، که خود را وقف خدمت به دانش‌آموزان مناطق محروم کرده، در وصف عشق و علاقهٔ خود به این شغل شریف می‌گوید: نزدیک به ۲۵ سال است که در کوه‌ها درس می‌دهم. هنوز جای نزدیک تدریس نکرده‌ام. به دلیل آنکه کلاس درسمان ۷ یا ۸ پایه یا ۹ پایه است، به ما اجازه نمی‌دهد آن طور که می‌خواهیم درس بدهیم.

محمدی‌منش، با اشاره به کمبود امکانات آموزشی در مناطق صعب‌العبور، گفت: فقط خواندن و نوشتن است؛ زیرا امکانات ما سنگ و چوب است.

این معلم فداکار، در تعریف کلمهٔ «معلم» می‌گوید: معلم یعنی کسی که با محبت، علم و آموختن، لیاقت آموزش دادن و مهربانی کردن با دانش‌آموزان را دارد.

بزرگترین درس این معلم دلسوز، خدمت به خلق و دانش‌آموزان است. او با کشف مناطق صعب‌العبور و عشایری، تلاش کرده است تا با انتقال تجهیزات آموزشی به روش‌های خلاقانه و استفاده از روش آموزش چند پایه، وضعیت تحصیلی دانش‌آموزان را بهبود بخشد و آگاهی آنها را در زمینه‌های بهداشت و محیط زیست افزایش دهد.

تلاش‌های محمدی‌منش، نه تنها باعث بهبود وضعیت تحصیلی دانش‌آموزان شده، بلکه انگیزه‌ای برای ادامه تحصیل و توانمندسازی جامعهٔ محلی نیز ایجاد کرده است.

این معلم فداکار، با عشق و علاقهٔ خود به شغل معلمی، الگویی برای همهٔ کسانی است که به دنبال خدمت به همنوعان خود هستند.

او، که به‌عنوان یکی از معلمان شایستهٔ تقدیر دومین دورهٔ بین‌المللی «جایزه معلم» برگزیده شده، نشان داد که می‌توان با کمترین امکانات، بیشترین تاثیر را بر زندگی دانش‌آموزان گذاشت.

عزیز محمدی‌منش، نمادی از ایثار و فداکاری است. او، با عشق و علاقهٔ خود به شغل معلمی، به همهٔ ما یادآوری می‌کند که می‌توان با خدمت به همنوعان، زندگی را معنا بخشید و نام خود را در تاریخ ماندگار کرد

هانیه حقیقی

انتهای پیام/