اتحاد مسلمانان جهان برای مقابله با صهیونیست

یادداشت-ابوالقاسم کواکبیان-جنگ موجب ویرانی همه‌جانبه و آوارگی انسان‌ها می‌شود. پیامد ادامه‌ی هر جنگی تخریب زیرساخت‌ها و بی‌ثباتی و معضلات و بحران‌های اقتصادی است؛ ولی به‌هرحال اگر عده‌ای سیاستمدار خون‌ریز تصمیم بگیرند به کشوری حمله کنند، مردم ناخواسته دچار آن می‌شوند و باید از خود و از کیان کشور خود دفاع کنند.

در همین جنگ اخیر، جنایتکاران اسرائیلی با کمک آمریکا و با برنامه‌ریزی قبلی در کشاکش مذاکرات به کشور عزیزمان حمله کردند؛ به‌طوری‌که برخی از سرداران و دانشمندان و مردمان عادی را به شهادت رساندند و در پی آن به برخی از مراکز نظامی و اقتصادی حمله‌ور شدند.

بدیهی است دفاع در برابر این حرکات ناجوانمردانه اجتناب‌ناپذیر است و احدی توصیه نمی‌کند که ما دست روی دست بگذاریم و شاهد ویرانی مرزوبوم خود باشیم؛ ولی به نظر می‌رسد کوتاهی ده‌هاساله‌ی برخی از کشورهای همسایه‌ی فلسطین و بی‌اعتناییِ هم‌اکنون آنان موجب شده است که ناخواسته فشار ناشی از جنگ متوجه مردم ایران شود. آن روزی که سیاستمداران جهانی سعی کردند غده‌ای سرطانی به‌نام اسرائیل را در بین چندین کشور عرب آسیایی تأسیس کنند و زمانی که جمعیت اندکی از یهودیانْ کشور فلسطین را اشغال کردند، همسایگان فلسطین بی‌توجه از کنارش گذشتند.

مساحت کشور اسرائیل با همه‌ی تجاوزاتش به‌اندازه‌ی مساحت استان همدان هم نیست و تنها حدود بیست‌هزار کیلومتر مربع وسعت دارد؛ ولی با کشورهای بزرگی چون مصر از غرب و اردن و عمان از شرق و سوریه و لبنان از شمال هم‌مرز بوده و آن‌سوتر عربستان و عراق و دیگر کشورهای عربی در مسیر آن قرار داشتند و شگفتا که سران این کشورها اجازه دادند این غده‌ی سرطانی رشد کند!

آیا می‌بایست ایرانیانی که نه هم‌مذهب مردم فلسطین هستند و نه هم‌نژاد و نه همسایه‌ی آن‌ها، درگیر تبعات این فتنه‌گری شوند؟ آیا در رویارویی با کشور ده‌میلیون‌نفری اسرائیل که تازه برخی از ساکنان آن هم از نژاد عرب هستند، می‌بایست خسارت کاهلی چهارصدمیلیون نفر همسایه‌ی فلسطین را ایرانیان با دوهزار کیلومتر فاصله‌ی جغرافیایی بپردازند؟

نگارنده مقصر اصلی وضع موجود را این همسایگان بی‌التفات می‌داند؛ کما اینکه هم‌اکنون هم برخی از آنان جانب اسرائیل را می‌گیرند! از آن سو در دنیای سرمایه‌داری که همگان به فکر منافع ملی خود هستند، قطعنامه‌ای ازسوی شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به پیشنهاد سه کشور اروپایی یعنی فرانسه، انگلیس و آلمان صادر شده که نوزده کشور صاحب‌نام، از آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان گرفته تا ژاپن و کره‌ی جنوبی و استرالیا و دیگرانی چون کانادا و بلژیک و مراکش و…، به این قطعنامه‌ی ضدایرانی رأی مثبت دادند و به‌غیر از یازده رأی ممتنع که معلوم نبود کدام طرف هستند، تنها روسیه و چین و بورکینافاسو به‌نفع ما رأی دادند که البته این طرف‌داری در حد حرف بود؛ برای مثال، با آنکه ما در جنگ روسیه و اوکراین جانب کشور روسیه را گرفتیم، روس‌ها در جنگ اخیر نه‌تنها به ما کمکی نکردند، بلکه از تحویل موشک‌های اس۳۰۰ و هواپیماهای سوخو امتناع کردند و کشور چین هم با اینکه از ما نفت ارزان می‌خرد، کمترین کمکی به ایران نکرد؛ ولی در مقابل، حمایت آمریکا و کشورهای اروپایی حتی حمایت برخی از اعراب منطقه از اسرائیل کاملاً مشهود است؛ به‌طوری‌که موشک‌های ایرانی را ردیابی می‌کنند.

به‌هرروی، مایی که مصمم بوده و هستیم تا به مردم مظلوم غزه کمک کنیم، خود مظلوم واقع شدیم و مردم ما باید تاوان عملکرد انفعالی همسایگان اسرائیل را بپردازند و جز خسارات جبران‌ناپذیر به جان عزیزانشان، روزبه‌روز اوضاع اقتصادی سخت‌تری را تحمل کنند.

در پایان به نظر می‌رسد حال که تقریباً اکثر کشورهای دنیا علیه ما اجماع کرده‌اند و دوستان ما نیز حمایت چندانی از ما نمی‌کنند، باید از راه دیپلماتیک اقداماتی انجام شود تا به این آب‌وخاک و سرمایه‌های انسانی و اقتصادی آن آسیب کمتری برسد و از واردشدن خسارت بیشتر به این مردم وفادار جلوگیری شود. به امید روزی که چهارصدمیلیون نفر عرب‌زبان و حدود دومیلیارد نفر مسلمان باهم متحد شوند و این غده‌ی سرطانی را از میان بردارند.

انتهای پیام/