صنعت چرم لرستان به کما رفت

به گزارش همای سعادت آنلاین، ‌همزمان با تحولات سیاسی کشور، این واحد نیز بی نصیب نماند و با تملک درآمدن آن بین چندین نهاد و مجموعه بالاخره در سال ۷۶ با مالکیت بنیاد به تعطیلی کامل کشیده شد.بنیاد در سال ۹۱ واحد را به گروهی که یکی از آنها سهامدار بومی بود با هدف راه اندازی واگذار نمود.اما فراز و نشیب‌های متعدد، بخصوص تامین منابع مالی، مانع از وقوع چنین امری گردید.

مدیریت استان در دهه ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ که مصادف با انقلاب شده توانست با مطالعات متعدد جمعیتی، فرهنگی، آب و هوایی و سایر شرایط موجود زیر بنای مناسبی را برای پیشرفت در بخشهای مختلف ایجاد کند و انتظار توسعه را در اذهان اجتماعی ایجاد کرده بود.احداث کارخانجات چرم و پوست و مطالعه مجموعه ای از کارخانجات تولید کفش در مجاورت آن، شرکت کشت و صنعت و ایجاد واحدهای فرعی در همه شهرستانها و بخشهای لرستان و تهیه مواد اولیه (پوست و چرم) برای کارخانه چرم و پوست، ایجاد واحد نسبتا بزرگ پوشاک برای اشتغال زنان و انگیزه خود باوری در لرستان آن زمان شد.لذا مدیریت غیر علمی و تخصصی دهه اول انقلاب که لازمه تثبیت انقلاب بود با اولین گام خود در جهت اشتغال بیکاران به استخدام نیروی کار اضافی و حامی پروری سیاسیون و انتصاب مدیریتهای سیاسی غیر تخصصی با نفوذ نمایندگان مجلس و استانداران و فرمانداران و سایر دستگاهای دولتی هزینه پرسنلی را به اندازه ای بر صنایع موجود تحمیل نمودند که تزریق منابع حمایتی دولتی هم نتوانست از ورشکستگی آنها جلوگیری نماید.ورشکسته شدن و تعطیل شدن صنعت استان از جمله کارخانه “چرم و پوست” را باید غافلگیری لرستان دانست که سقوط و بازگشت دوباره لرستان را به اوضاع قبل از احداث چرم و پوست ندا می دهد.

استاندار محترم لرستان تشریح وضعیت کارخانه چرم و پوست نشان دهنده عدم درک حقیقی و واقعی مدیران سابق استان از ظرفیت های موجود است که به دلایل مختلف از آن بهره نبرده اند. مورد نظر قرار دادن کارخانه چرم و پوست؛با بیان اینکه لازمه صحبت کردن راجع به شرایط لرستان است را نمی توان به تنهایی در ساختار توسعه نیافته استان مورد بررسی قرار داد.در لرستانی که با انبوه بحران های کوچک و بزرگ و دیگر چالش های نگران کننده روبرو است، نمی شود به صورت جزیره ای به قضایا نگاه کرد.مسأله بدیهی دیگر که نباید نادیده گرفته شود این است وقتی که سیاست های اقتصادی در لرستان بالغ بر چندین دهه تکرار شده و هر بار هم شکست خورده است، هم اکنون لرستان را در دام نابرابرسازی فزاینده ی قرار داده که می بایست مدیریت ارشد استان ماجرا را از دریچه اقتصاد سیاسی بررسی کند.کارخانه چرم و پوست پس از ۲۹ سال از وعده های فاقد مبنای منطقی به جهت علمی و عملی، تا به امروز به مخروبه ای تبدیل شده است که احیای آن در واقع یک مبنای منطقی و به دور از تناقض های موجود در وعده های داده شده است.

در استان لرستان بیش از سه دهه است که در همه ی دولت ها عملا معضل مقابل هم قرار دادن تعهد و تخصص موجب تعطیل شدن کارخانه های صنعتی و تولیدی آن هم به نفع متعهدان شده است و تخصص در این وسط نابود شده است، حال اگر به دنبال احیای چرم و پوست هستیم و اجبار باید یک غربالگری اساسی انجام دهیم و رویکردهای منسجم و در کنار تعهد و تخصص را مد نظر قرار بدهیم.لذا اگر قرار باشد دولت سیزدهم به جبران مافات، برای ایجاد اشتغال در لرستان اقدامی انجام بدهد، بایستی اول از همه چیز در مطالعات گذشته تجدید نظر کند و با اتکا به علم جمعیت شناسی و استعداد های موجود و سطح فرهنگ مناطق مختلف شرایط اقتصادی آینده نگر، بستر برای جذب سرمایه داخلی و خارجی بدور از اعمال نفوذ سیاسی نوعی ایجاد انگیزه برای جذب سرمایه‌گذار برای فعال نمودن صنعت تعطیل شده استان باشد.

حال اگر جامعه لرستان به شعارها و سخنرانی و کلنگ زنی مدیران و مسئولین و رقابت افراد برای کسب صندلی های مدیریتی امید ببندد، به یقین که نتیجه ای جزء ناکامی عایدش نخواهدشد، لذا شرایط کنونی جامعه لرستان طلب می کند تا مدیران دولت جدید در فکر ایجاد یک سیستم سیاسی اجتماعی اقتصاد محور بدور از حامی پروری، برای احیای کارخانه چرم و پوست و دیگر صنعت های تعطیل شده لرستان باشند.کارخانه پوست و چرم لرستان به‌عنوان یک ظرفیت متعلق به مردم لرستان است، امید می رود در دولت سیزدهم با تلاش مدیران جهادی و انقلابی صنایع به خواب رفته استان یکی پس از دیگری فعال شوند و جرقه امید برای دمیدن جانی تازه به کالبد نیمه جان صنعت استان صورت گیرد.این مجموعه که بنای ماندگار صنعت لرستان و در کتب و خاطرات تولیدی استان همواره از آن یاد می‌شود، حداقل اگر پوست و چرم نباشد، لااقل می‌تواند تغییر نوع فعالیت، زمینه صنایع موثری را فراهم نماید که حتی خاطره پوست و چرم را از حافظه تاریخی پاک کند.

امروز در شرایطی که تغییر کاربری زمین، حتی برای احداث شهرک صنعتی در استان و بخصوص شهر خرم آباد یک معضل جدی شده است چه پیش آمده که ۲۰ هکتار زمین صنعتی در بهترین نقطه شهر باید دچار چنین عاقبتی گردد؟ اگر صنعت پوست و چرم نتوانست رونق بگیرد، و یکی از استان‌های تامین چرم کشور، پوست خود را به استان‌های همجوار صادر کند، لااقل زمینه صنعتی دیگر قابل اجرا بود. کما اینکه زمینه فراهم شده بود و تعدادی مانع شدند.وجود واحدهایی مثل پوست و چرم، حتی با نام و بدون تولید، می‌تواند میراث مطالبه گری صنعتی ما باشد و زمینه را برای احیا یا حتی اقدامات مشابه صنعتی پایدار کند، حال آنکه نقشه های شوم پاکسازی و فراموش کردن آن هزینه‌های بسیار سنگینی را در برخواهد داشت که آینده مشخص خواهد کرد.

فاطمه سعادت راد

انتهای پیام/